Natuurlijk weet ik best dat het eigenlijk met een spijkertje zou moeten. Maar die schroefjes liggen nu eenmaal in mijn atelier en toevallig had ik die kruiskopschroevendraaier ook nog snel gevonden. Geduld is helaas niet een van mijn gave’s…

Het doet toch een beetje pijn als ik met de punt van de schroevendraaier een gaatje steek in het tot dat moment smetteloze stuukwerk. Ik hoor hoe het kleine schroefje met een paar stevige draaien zijn weg naar binnen boort. Au.

Gelukkig past het plaatje aan de achterkant van het kleine lijstje perfect om de kop van de schroef. Ik doe een paar stappen naar achteren en bekijk tevreden het resultaat.

In het lijstje zit het aquarelletje van mijn opa. Mijn allereerste schilderijtje. Sterker nog: mijn allereerste portret. Ik zal een jaar of 13 geweest zijn en ik weet nog dat op dat moment het zaadje werd geplant. Dát was wat ik wilde. Geen landschappen, geen stillevens, geen tafereeltjes. Portretten moesten het worden!

Dat allereerste aquarelletje van mijn opa, met sigaar, wat ben ik blij dat ik het nog heb. Door de tijd een beetje smoezelig geworden, want netheid is nog zo’n gave die ik niet bezit.

Sinds een jaartje ingelijst in een eenvoudig lijstje van IKEA. Sinds een paar dagen op een ereplek in de hal. Het is het eerste dat je ziet als je bij ons binnenstapt.

Een mooie plek, ook een beetje voor mijn moeder. Niet alleen omdat mijn opa haar vader was, maar vooral omdat mijn moeder degene was die voor mijn schilder-gen heeft gezorgd.

Mijn moeder was een zondagsschilder, zoals ze dat zelf altijd bagatelliseerde. Ze schilderde landschappen en stillevens en ook portretten. Thuis rook het altijd naar olieverf. Als mijn vader thuiskwam van zijn werk moest ze nog snel achter het fornuis.

Ze kon weken, maanden aan een schilderij werken. Ik herinner mij een portret van een oude man met een baard. Ze was daar steeds maar niet tevreden over en bleef veranderingen aanbrengen. Het resultaat was een schilderij waaraan gezwoegd was, waar het leven uit was geschilderd en waar ze nooit tevreden over werd.

Ik denk vaak wat ze toch gemist moet hebben, met dat geploeter altijd maar in haar eentje. Alleen maar feedback van jezelf, vooral kijkend naar wat er niet goed was.

Ik vraag mij af hoe het gegaan zou zijn als zij nu geleefd zou hebben. Als zij, net als wij, haar werk in een fijne, veilige Facebookgroep had kunnen laten zien. Als zij complimenten van haar medecursisten had gekregen, positieve feedback en tips voor verbeteringen had gekregen. Als zij meegekeken had bij anderen en daarvan ook weer geleerd had. Wat zou dat voor haar werk hebben betekend?

Ik denk dat het haar vreugde had gegeven, stimulans en meer zelfverzekerdheid. Dat haar werk met sprongen zou zijn verbeterd en dat zij zich geen zondagsschilder meer had genoemd, maar misschien met enige trots amateurschilder. Dat klinkt toch anders.