
Natuurlijk weet ik best dat het eigenlijk met een spijkertje zou moeten. Maar die schroefjes liggen nu eenmaal in mijn atelier en toevallig had ik die kruiskopschroevendraaier ook nog snel gevonden. Geduld is helaas niet een van mijn gave’s…
Het doet toch een beetje pijn als ik met de punt van de schroevendraaier een gaatje steek in het tot dat moment smetteloze stuukwerk. Ik hoor hoe het kleine schroefje met een paar stevige draaien zijn weg naar binnen boort. Au.
Gelukkig past het plaatje aan de achterkant van het kleine lijstje perfect om de kop van de schroef. Ik doe een paar stappen naar achteren en bekijk tevreden het resultaat.
In het lijstje zit het aquarelletje van mijn opa. Mijn allereerste schilderijtje. Sterker nog: mijn allereerste portret. Ik zal een jaar of 13 geweest zijn en ik weet nog dat op dat moment het zaadje werd geplant. Dát was wat ik wilde. Geen landschappen, geen stillevens, geen tafereeltjes. Portretten moesten het worden!
Dat allereerste aquarelletje van mijn opa, met sigaar, wat ben ik blij dat ik het nog heb. Door de tijd een beetje smoezelig geworden, want netheid is nog zo’n gave die ik niet bezit.
Sinds een jaartje ingelijst in een eenvoudig lijstje van IKEA. Sinds een paar dagen op een ereplek in de hal. Het is het eerste dat je ziet als je bij ons binnenstapt.
Een mooie plek, ook een beetje voor mijn moeder. Niet alleen omdat mijn opa haar vader was, maar vooral omdat mijn moeder degene was die voor mijn schilder-gen heeft gezorgd.
Mijn moeder was een zondagsschilder, zoals ze dat zelf altijd bagatelliseerde. Ze schilderde landschappen en stillevens en ook portretten. Thuis rook het altijd naar olieverf. Als mijn vader thuiskwam van zijn werk moest ze nog snel achter het fornuis.
Ze kon weken, maanden aan een schilderij werken. Ik herinner mij een portret van een oude man met een baard. Ze was daar steeds maar niet tevreden over en bleef veranderingen aanbrengen. Het resultaat was een schilderij waaraan gezwoegd was, waar het leven uit was geschilderd en waar ze nooit tevreden over werd.
Ik denk vaak wat ze toch gemist moet hebben, met dat geploeter altijd maar in haar eentje. Alleen maar feedback van jezelf, vooral kijkend naar wat er niet goed was.
Ik vraag mij af hoe het gegaan zou zijn als zij nu geleefd zou hebben. Als zij, net als wij, haar werk in een fijne, veilige Facebookgroep had kunnen laten zien. Als zij complimenten van haar medecursisten had gekregen, positieve feedback en tips voor verbeteringen had gekregen. Als zij meegekeken had bij anderen en daarvan ook weer geleerd had. Wat zou dat voor haar werk hebben betekend?
Ik denk dat het haar vreugde had gegeven, stimulans en meer zelfverzekerdheid. Dat haar werk met sprongen zou zijn verbeterd en dat zij zich geen zondagsschilder meer had genoemd, maar misschien met enige trots amateurschilder. Dat klinkt toch anders.
Mijn moeder schilderde vaak in de huiskamer. Op de eettafel had ze haar palet liggen, daarnaast stond haar ezel.
Dat kon prima; zij was netjes, georganiseerd en spaarzaam met verf en terpentine.
Bij mij gaat dat anders. Als ik schilder heb ik geen zin om op te letten of er misschien een spat op de grond komt. Mijn palet zit onder de verf en er valt echt wel eens een kwast op de grond.
Gelukkig heb ik de luxe van een atelier. Niet groot, niet chique, maar zeer functioneel.
In bovenstaand filmpje laat ik je graag zien hoe ik mijn atelier heb ingericht en vertel ik je een aantal handigheidjes die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld.
Leuk detail: de schildersezel is de oude ezel van mijn moeder:).
Recente berichten
… en dat is 4!
Gisteren was het weer zover. Esther kreeg voor de [...]
Onbevangen landschap
‘Nee hoor, mam! Dat ga je toch niet [...]
Fijne feestdagen!
En dan is het alweer bijna Kerst... tijd [...]
Lieve Esther,
Niet alleen schilderen is jouw gave, schrijven gaat jou ook goed af! Bellissimo!
Dankjewel Bianca:))
Een lieve inspiratie mail, Esther.
Brengt mij ook weer jaren terug.
Dank je wel.
En leuk het filmpje weer te zien van je atelier
Wat leuk dat het herinneringen oproept Noël:)!
Leuke lieve Esther,
Dankjewel voor de inspiratiemails. Al een aantal jaren schilder ( probeer) ik portretjes te maken volgens jouw aanwijzigingen.
Ik wilde ( durfde) me nog niet eerder te laten zien op de Facebook groep, maar na het zien van jouw laatste inspiratie mail ga ik het toch doen. Ik herken me in het geploeter van jouw moeder, maar je hebt gelijk, er is nu de mogelijkheid van feedback en verder komen…. Bijdeze
Gera
En zo is het Gera! Super!!! Dat vind ik nou echt hartstikke leuk!