Soms zit alles in een soort “flow”. Van die periodes dat alles zomaar helemaal meezit, dat dingen vanzelf lijken te gaan. Dat gebeurtenissen samenvallen, samenkomen, op hun plek vallen.

Zomaar. Zo gemakkelijk is het natuurlijk niet.

Aanstaande zaterdag komt mijn interview in de weekendbijlage van het Noordhollands Dagblad, “VRIJ”, een interview waar ik zomaar voor gevraagd ben. Een stuk dat over mijn online cursus portretschilderen gaat, met de titel: “Schilderen is Kijken”.

Natuurlijk vind ik het leuk. Ik vind het leuk dat mijn cursus aandacht krijgt. Dat men mij gevraagd heeft voor het interview omdat het bijzonder gevonden wordt dat een online cursus portretschilderen zo’n succes is. Maar meer nog vind ik het leuk dat belicht wordt dat de cursus ongekunsteld en puur is. En dat het de cursist zoveel meer dan alleen schilderen kan brengen. Daar ben ik, laat ik het gewoon maar zeggen, ook trots op.

Trots ben ik ook op het feit dat ik “nee” heb kunnen zeggen tegen deelname aan het televisieprogramma “Sterren op het Doek”, dat zomaar langs kwam. Omdat het niet in mijn plan paste, ook al zag ik goed in dat het kansen kon bieden.

Blij ben ik met de aanvragen voor portretopdrachten die bijna elke dag zomaar binnenkomen. Ook al heb ik andere plannen voor de toekomst en kan en wil ik ze niet allemaal aannemen.

Trots en blij ben ik ook met alle nieuwe cursisten die zich elke dag zomaar weer aanmelden voor mijn cursus en met alle cursisten die zomaar zo heerlijk, prachtige portretten aan het schilderen zijn.

Allemaal prachtige dingen, die zomaar lijken te gebeuren.

Niets is echter minder waar. Al die dingen gebeuren niet zomaar. Je wordt niet zomaar opeens gevraagd voor een portretopdracht. Je hebt niet zomaar opeens een cursus. Er zijn niet zomaar opeens zoveel cursisten. Je hebt niet zomaar opeens succes. Je kunt niet zomaar opeens een portret schilderen.

Inmiddels is het alweer meer dan 25 jaar geleden, maar ik weet het nog heel goed. Het “Toonbeeld Collectief”, heette ons groepje. We schilderden bij een schilderclub in Castricum en hadden les van Gemma, onze “schilderjuf”. Guus, Annelies, Dory en ik. We waren met zijn vieren supergemotiveerd. Guus, de initiator, was toen al ouder dan dat ik nu ben. Samen organiseerden wij onze eerste echte tentoonstelling in een prachtige ruimte in psychiatrisch centrum Duin en Bosch. We nodigden familie, vrienden en kennissen uit voor een feestelijk opening met hapjes en drankjes en onze eigen juf hield de openingstoespraak. Natuurlijk nodigden wij een verslaggeefster van de krant uit om er de nodige publiciteit aan te geven. Die foto heb ik nu nog.

Dat was de start van een lange weg richting nu.

Hoeveel exposities ik in de loop der jaren heb gehad, dat weet ik niet eens meer. De tel van het aantal artikelen dat ik op eigen initiatief naar de plaatselijke krantjes heb gestuurd ben ik allang kwijt. Visitekaartjes heb ik verspreid, informatiefolders gemaakt en verstuurd. Bedrijven heb ik aangeschreven. Tijdschriften benaderd. Projecten bedacht en interviews gegeven.

En daarbij heb ik steeds heel veel geschilderd natuurlijk. Portretten, dat vooral. Maar ook stillevens, bloemen en naakten. En ook die heb ik geëxposeerd. Net als de poloschilderijen, mijn “vrije werk”, dat ik maakte naast mijn portretopdrachten. Ooit bedacht als een leuke manier om wat extra geld te verdienen.  Ook toen weer heb ik alle marketingactiviteiten uitgevoerd die daarbij hoorden. Een leuke journalist heeft er ooit eens een mooi artikel aan gewijd (lees hier).

Al die activiteiten gedurende die jaren hebben mij uiteindelijk gebracht tot waar ik nu ben. Niet echt zomaar dus.

Bij een deel van mijn cursisten proef ik eenzelfde soort ambitie. Een gedrevenheid om verder te komen. Met het schilderen van portretten, dat in eerste instantie. Om dat steeds beter in de vingers te krijgen, om steeds beter op het doek te krijgen wat je voor ogen hebt. Steeds losser, steeds kleurrijker, steeds beter gelijkend. Maar daarna ook, stiekemweg, wat naar buiten willen treden met je portretten. Het weggeven van een portret verandert langzaam in een opdrachtje. Eerst van een familielid of een buurvrouw. Maar daarna voorzichtig ook van een eerste echte opdrachtgever. Met alle dilemma’s en onzekerheden die daarbij horen. Hoe pak je zo’n opdracht aan, waar moet je aan denken, hoeveel kun je ervoor vragen? En daarna, als dat een beetje loopt, heel voorzichtig de weg verkennen naar professionaliteit. Hoe pak je dat aan, hoe kom je aan je klanten, wat doe je met een website?

Ik vind het geweldig om die ontwikkeling te zien bij mijn cursisten. Wetende waar ze mee worstelen, waar ze tegenaan lopen, waar ze hulp bij nodig hebben. Want dat dingen niet zomaar gebeuren, dat staat vast. Als je iets wilt, zul je er iets voor moeten doen. Gelukkig hoef je het niet allemaal alleen te doen. Met behulp van de cursus, maar ook van je medecursisten in de Facebookgroep, die je maar wat graag met raad en daad bij willen staan, kun je wegen bewandelen die je misschien niet voor mogelijk had gehouden!

Voor de gemotiveerde cursist die steeds betere portretten wil schilderen heb ik de Vervolgmodule ontwikkeld. Een logisch en heerlijk vervolg op de Basismodule!

Je leert dan nóg beter gelijkende en nóg kleurrijkere portretten te schilderen en ik help je met de eerste stappen op weg naar kleine opdrachten.

Aanbieding

In de maand april heb ik een speciale aanbieding voor nieuwe cursisten:

Als je nu de Basismodule én de Vervolgmodule tegelijk bestelt, krijg je 15% korting!

Je betaalt dan in totaal geen 174 euro, maar 148 euro!

Heb je de Basismodule al aangeschaft? Geen probleem! Je krijg in april op alleen de Vervolgmodule 20% korting!

De kortingen werken alleen via onderstaande bestelknoppen: