‘Nee hoor, mam! Dat ga je toch niet ophangen?’

In onze nieuwe kledingkamer hebben we een prachtige muur waar perfect een mooi schilderij past. Mijn oog heb ik laten vallen op een aquarel die mijn jongste dochter heeft gemaakt. Een landschap in mooie, tere tinten groen en geel. Abstracte vlakken, een horizon en een mooie weglopende lijn die een verte suggereert.

Hoe oud zal ze zijn geweest toen ze dit schilderij maakte? Een jaar of 11, 12? In die tijd gaf ik schilderlessen. Gewoon fysiek, in een schilderruimte, zoals dat toen ging. Naast diverse groepen volwassenen, had ik ook een groepje kinderen.  Diverse leeftijden in een groep, variërend van kinderen van een jaar of 7 tot kinderen van 14 jaar. Ze stimuleerden en motiveerden elkaar­­­ en leerden, niet alleen over schilderen maar ook heel veel van elkaar.

Een vaste kern van ongeveer 5, 6 kinderen, af en toe aangevuld met kinderen die iets anders wilden proberen dan tennis, hockey of klarinetles. Ook mijn dochter maakte jarenlang deel uit van de groep.

Lessen om nooit te vergeten, zo hoor ik van de kinderen, de kinderen die nu geen kinderen meer zijn. Een juf die nu zelf kindjes lesgeeft op een basisschool, een promovendus die in Engeland haar leven leidt, een eigenaresse van een restaurant.

Elke week kwamen ze trouw naar de schilderles. Soms direct vanuit muziekles, door mama met de auto gebracht, een ander na het oppassen op haar zwakbegaafde broertje en weer een ander kwam door weer en wind met de fiets. In de pauze begeleidde een kopje Earl Grey thee de gesprekken die over van alles konden gaan. Wat een waardevolle ervaring, en niet alleen voor de kinderen.

Als je eenzelfde groepje kinderen jarenlang begeleidt, maak je een aardig deel van hun jeugd en ontwikkeling mee. Van onbevangen, jonge spring-in-het-velds, zie je ze veranderen naar adolescenten met alle onzekerheden die daar soms bij horen, en daarna naar jongvolwassenen die aan het nadenken zijn over hun toekomst.

Je zou het misschien niet direct verwachten, maar die verschillende stadia zie je ook in hun schilderwerk terug. Van vlot en vrij schilderen, belanden ze vaak in een stadium ‘dat het moet lijken’. Hoezeer je dat als juf ook probeert te voorkomen, helemaal lukken doet dat vaak niet.

De prachtige aquarel die mijn dochter in haar onbevangenheid maakte, kon een paar jaar later haar eigen goedkeuring niet meer wegdragen.

Nu, inmiddels 28 jaar oud en heel wat onzekerheden afgeschud, begrijpt zij de schoonheid die ik erin zie wat beter.

Het schilderij mag hangen, onder minimaal protest.