Mijn eigen schilderjuf. Ze heeft er zelf denk ik nauwelijks een idee van hoe belangrijk zij voor mij was. En, nog steeds is.

Een paar dagen geleden was ik bij haar. Ze woont samen met haar man in een groot pakhuis aan de Zaan. Door henzelf prachtig verbouwd tot een sfeervolle woning, met, ik zou haast zeggen: uiteraard een heel groot atelier. Twee ateliers eigenlijk, een voor haar en een voor haar man, die ook kunstenaar is. Aan de buitenkant van het pakhuis hangen overal grote bakken met rode geraniums. Zodra je je auto parkeert, word je al blij. In huis hangt overal kunst. Heerlijke, kleurrijke bloemstillevens en portretten van haar, prachtige kunstwerken van hem.

We hebben een aantal keer per jaar contact met elkaar. Misschien heb ik er al eens eerder over verteld, over het “KOV”. KOV staat voor “Kunst”, “Ophef” en “Vertier” en is samengesteld uit 5 oud-leden van het schildergroepje dat de schilderjuf zo’n jaar of 30(!) geleden onder haar inspirerende vleugels had, plus hun partners. Mannen en vrouwen, jong en wat minder jong. Ikzelf ben de jongste, en dat zegt wat met mijn 54 jaar.

Elk jaar proberen we een uitje te organiseren. Het uitje moet KOV-waardig zijn. Dat wil zeggen dat het alle elementen moet bevatten die de betekenis van het KOV recht aan doen. Dus: een mooie tentoonstelling, verhitte discussies en lekker eten en drinken. Wie wil er niet bij zo’n club? (Voor het geval je nu denkt: daar wil ik wel bij horen: helaas, er worden in principe geen nieuwe leden toegelaten, mits daar een bepaalde noodzaak voor is en op voorwaarde dat het nieuwe lid goed “voegt”.)

De eerste jaren beperkten wij ons tot Nederland. Na een “proeve van bekwaamheid” werd dit allengs uitgebreid naar België en Duitsland. Dat het zeer diverse gezelschap een aantal dagen optrekken met elkaar tot nu toe steeds heeft overleefd, zegt wel iets lijkt mij.

Spil in het hele gebeuren is toch wel de schilderjuf. Als we rondlopen in een museum, zorgt zij er op een onopvallende manier voor dat ze bij iedereen even in de buurt is geweest. Om te wijzen op opvallende dingen in de kunstwerken, achtergrondinformatie te verschaffen, van gedachten te wisselen over de zienswijze van de betreffende kunstenaar en meer van dat soort zaken. Altijd weet zij je te inspireren, je beter te laten kijken, na te laten denken. Gewoon blij te maken eigenlijk. Zonder haar zou zo’n bezoek veel minder zeggingskracht hebben.

Dat doet zij niet op een belerende manier. Zij doet dat zonder haar eigen mening op te dringen. Zonder sturend of bekritiserend te zijn. Zij doet dat eigenlijk net zoals zij ook altijd lesgaf: opbouwend, stimulerend, inspirerend.

Als ik ergens dankbaar voor ben in mijn leven, dan is het wel dat ik haar heb mogen ontmoeten. Zij is een van de belangrijke redenen dat ik nu portretschilder ben.

Als ik toen, en dan heb ik het over meer dan 30 jaar geleden, niet in de plaatselijke bibliotheek was geweest om boeken te lenen voor de middelbare school, dan was het allemaal heel anders gelopen…

In die bibliotheek was een expositie van schilderijen. Ik vergeet het nooit. Terwijl ik binnenloop, wordt mijn oog als een magneet naar de sprankelende, kleurrijke schilderijen getrokken. Bloemstillevens en volgens mij ook portretten. Boem! Ik was onmiddellijk verkocht. Op het A4-tje met informatie over de kunstenaar dat op het tafeltje erbij lag, lees ik haar naam en zie ik dat zij portretschilder is en ook schilderles geeft. Ik weet nog dat ik daarna nog eens gezocht heb om te kijken waar zij dat deed, maar dat ik dat toen niet kon vinden.

Jaren later, ik was het al bijna weer vergeten, kom ik in een plaatselijk sufferdje opeens haar naam weer tegen. Ze blijkt les te geven bij een schilderclub vlak bij mijn woonplaats. Ik besluit naar de open dag te gaan om te kijken of zij het inderdaad is. Toen bleek dat dit inderdaad het geval was, heb ik mij onmiddellijk ingeschreven voor het nieuwe cursusjaar.

En zo is het gekomen… Dit was het begin van het nu. Van mijn werk als portretschilder en van mijn eigen schildercursussen. Van Leerbeterschilderen, kun je wel zeggen. Ik geloof oprecht dat dit er niet zou zijn geweest als ik toen niet in die bibliotheek was geweest.

Inmiddels is zij zoveel meer dan alleen die schilderjuf van toen. Zij, maar ook haar man, zijn mensen waarvan je blij bent dat ze in je leven zijn. Omdat ze oprecht zijn, warm, betrokken en open-minded. En inspirerend.

Dank, Gemma. Voor alles.