Eigenlijk kwam het door mijn moeder. Zij was al fan.

Misschien is het al wel weer 25 jaar geleden. Mijn hemel, het lijkt nog maar zo kortgeleden.

Mijn moeder schilderde ook en opeens had zij een boek met werk van Sierk Schröder. Ik zie het nog zo vóór mij. Op de kaft een geschilderd tafereeltje van een interieur, compleet met geranium voor het raam. Heel los geschilderd, kleurrijk en treffend. Prachtig, vond ik.

In het boek veel naakten. Ook weer in diezelfde fijne stijl geschilderd. Naakten voor spiegels, liggend op banken, zittend in stoelen, staand voor schilderijen. Van voren, opzij en van achter. Veelal sober van kleur, met soms een uitgesproken blauw of oker, heel af en toe rood.

Behalve veel naakten, stonden er ook geschilderde portretten in het boek. Weer met diezelfde kleuren en weer in diezelfde losse stijl. Wat bij de portretten opviel was de uitstraling, het karakter dat zo treffend overkwam. Aan een paar lijnen had hij genoeg om een lijf of houding uit te werken. De gezichten subtiel geschilderd en wat verder uitgewerkt. Zachte, gedempte, elegante kleuren. Groenen, grijzen, blauwen, lila’s, taupes. Alles met kleine toonverschillen, vaak schraal op het doek gezet.

Ik was verkocht. Op slag.

De schilder, Sierk Schröder, was in zijn tijd Nederlands bekendste en veelgevraagd portretschilder. Hij schilderde veel bekende Nederlanders, zoals Caro van Eijk, Harm Kamerlingh Onnes, Kardinaal Alfrink, Prinses Beatrix en Koningin Juliana. Het portret dat hij van Bernard Haitink schilderde vergeet ik nooit. Het weinige dat hij nodig had om hem neer te zetten, het lege van het doek, de soberheid van kleur, de uitdrukking en uitstraling, alles klopte. Als je het toch zo eens zou kunnen, dacht ik.

Het duurde niet lang, of ik had een dvd van hem gekocht. Of was het nog een videoband in die tijd? Op die film was te zien hoe Schröder leefde. Al op leeftijd, een bedachtzame, rustige oude man. Samen met zijn vrouw bewoonde hij een idyllisch huis met een prachtige tuin eromheen. In het huis, natuurlijk, een heerlijk atelier. Druk maken deed hij zich niet. Zijn dagen bracht hij rustig door. Hij maakte veel studies, zelfportretten en zo nu en dan een portretopdracht.

Dat was waar mijn kwartje viel. Dat wilde ik ook. Dat moest en zou mijn toekomst ook worden. Een rustig leven, heerlijk schilderend, studerend, genietend.

Het liep, dat was te verwachten, allemaal niet precies zoals ik toen had bedacht. In het begin leek het er zelfs helemaal niet op. Schilderen deed ik wel, maar dan voornamelijk tijdens de wekelijkse les. Verder werkte ik op kantoor. Alhoewel ik het goed naar mijn zin had, was het nou niet direct zoals ik het toen bedacht had.

Gedurende de jaren die volgden, verschoof het accent heel langzaam toch richting het schilderen. Lange tijd heb ik die twee werelden gecombineerd. Totdat het niet meer ging en ik de knoop definitief doorgehakt heb om fulltime voor het schilderen te gaan. Net als Schröder. Toch nog.

Het fijne huis en de tuin zijn er inmiddels. Een atelier ook. Wat er echter nog mist, is de rust. Die is heel ver te zoeken. Misschien is het een kwestie van nog heel veel schilderen. Of gewoon, uiteindelijk, van ouder worden…

Een prachtige tentoonstelling met heel veel werk van Sierk Schröder vindt op dit moment plaats in de Bergkerk in Deventer. Er hangen heel veel bekende portretten, maar ook prachtige naakten. Een heel bijzondere tentoonstelling, een bezoek zeer zeker meer dan de moeite waard!

1 mei t/m 30 juni 2019.

http://www.sierkschroeder.com