Eigenlijk zijn al mijn klanten leuk. Echt waar.

Met sommigen heb je nog iets extra’s. Moeilijk definieerbaar, het is er gewoon.

Ik weet het nog goed, het was winter.

De pelletkachel staat aan en verspreidt een prettige warmte in de kamer. Zo’n vuurtje geeft altijd iets gezelligs in huis, vind ik. Behalve dat het warmte geeft, brengt het ook iets van leven en beweging.

De koffie is klaar, ik wacht op mijn bezoek.

Als de bel gaat loop ik naar de deur. Net als altijd ben ik benieuwd wie er op de stoep staat.

Een leuke, spontane, warme, jonge vrouw stapt binnen. Een open blik, een vrolijke begroeting. Direct voel ik dat het leuk gaat worden.

We zitten aan tafel en bespreken haar wens om een portret van haar overleden schoonvader te laten maken. Een schoonvader met wie zij een speciale band had. Ze vertelt over hem, wat voor man hij was en wat hij voor haar en haar gezin heeft betekend. Ze omschrijft hoe ze uiteindelijk afscheid van hem hebben genomen.

Al pratend roeren we onderwerpen aan die je normaal niet met de eerste de beste vreemde zou bespreken. Maar door de herkenning van gevoelens is er een soort gemeenschappelijkheid en voelt het veilig. Op dit soort momenten komen soms emoties naar boven waarvan je dacht dat je ze onder controle had. Niet alleen bij de klant, maar soms ook bij mij.

Na uren gaat ze weer op weg naar huis. Beiden hebben we het gevoel dat het bijzonder was.

Enige tijd later ga ik aan de slag met het portret van haar schoonvader. Een portret dat een verrassing moet zijn voor haar schoonmoeder.

Het portret wordt heel goed ontvangen. Ze vindt dat ik precies dát erin heb kunnen leggen wat ze er zo graag in wilde zien. Bij het afscheid zegt ze dat ze ooit haar kinderen door mij wil laten schilderen.

Een tijd later krijg ik een appje van haar man. Hij wil als verrassing zijn vrouw een portret van hun twee kinderen cadeau geven. Er volgt een nieuwe afspraak, met haar. Ik verheug mij erop.

Op de dag van de afspraak is onze hele straat opgebroken. Ze zijn de riolering aan het vervangen en het is één grote bouwput. Bouwvakkers en stratenmakers lopen af en aan.

Voor ons huis is een soort gracht gegraven. De planken die over de gracht toegang gaven tot ons huis hebben ze die ochtend net verwijderd. Zal je net zien.

Ik zie hoe ze haar Mini om de bocht parkeert en ik loop vast naar buiten om haar te instrueren hoe ze het beste kan lopen.

Ondertussen heb ik een paar bouwvakkers gevraagd om even tijdelijk een paar planken over de geul te plaatsen, zodat mijn bezoek in elk geval bij de voordeur kan komen.

Met haar nette schoenen ploegt ze opgewekt door de modderpoel. Tot grote hilariteit van de bouwvakkers, die tegen elkaar roepen: “Haal die planken snel weg! Dan tillen we haar wel naar de overkant!”.

Als ze binnen staat moeten we allebei lachen. “Mijn dag is weer goed!”, lacht ze.

Voor het portret van de kinderen geeft zij mij de vrije hand. Ze vindt het fijn als ik bij haar thuis kom kijken om de plek te zien die ze voor het portret in gedachten heeft. Ik verheug mij op deze werkwijze en denk dat het veel toe kan voegen als ik weet hoe haar huis eruit ziet en de plek zie waar het schilderij moet komen.

Die dag is het mijn beurt en ga ik, samen met de fotograaf, naar haar toe. Het adres heb ik bij benadering in de navigatie gezet. Als we in de bewuste straat zijn aangekomen, bedenk ik mij dat ik het precieze huisnummer eigenlijk niet weet. “Maar”, zo zeg ik, “Het kan niet moeilijk zijn, ze heeft een Mini, dus dat zien we vanzelf”. En ja hoor, daar zien we er al een. We parkeren de auto. Bij het uitstappen zien we echter dat de buren óók een Mini hebben. Een blik verder in de straat levert nóg een paar Mini’s op. Hilarisch, één groot Mini-paradijs!

Het bezoek is warm en gezellig. Ook bij haar brandt de open haard. De foto’s leveren mij alle beelden op die ik nodig heb voor het portret. Samen bepalen we een ideale maat voor de plaats waar het schilderij moet komen.

Ik ga aan de slag. Mijn nieuwe werkwijze lijkt gemakkelijk, maar vergt meer tijd dan ik dacht. Ik krijg alle ruimte en alle tijd die ik nodig heb.

Het portret wordt zoals ik had gehoopt. Los, vrij en kleurrijk. Ze zien wat ik zie en zijn blij met het portret. De kleuren passen prachtig en de kinderen staan erop zoals ze zijn.

Na enige tijd vraagt ze mij of ik misschien toch nog een kleine aanpassing wil maken aan het meisje. Natuurlijk wil ik dat, graag zelfs. Ik wil dat het helemaal goed is, voor mij én voor haar.

Bij haar thuis bespreken we samen de gewenste aanpassing. Ik ga aan de slag en met een paar kleine streken is het eigenlijk al gedaan. Het is goed zo.

Ze tovert een heerlijke salade met rucola, buffelmozzarella en avocado voor ons op tafel. Het was bijzonder en fijn. Een mooie opdracht. Voor prachtige mensen.