Maandagavond-pioniers

Het begon tijdens de jaarlijkse Kunstfietsroute. Sinds een aantal jaar deed ik daaraan mee. Een mooie route langs galeries en ateliers in en rondom ons dorp. Ik hadu00a0het geluk dat ik een prachtige expositieruimte had in de dors van de oude stolpboerderij van mijn schoonouders. Mijn schoonvader was boer en inmiddels gepensioneerd. De koeien waren weg en de grup (de sleuf waar de koeien in mestten) in de stal was dichtgegooid. De mooie houten wanden in de originele oude stal vormden een prachtige achtergrond voor mijn schilderijen.

Of het kwam door de leuke locatie of doordat mijn man met zijn rockband elk jaar in de hooiberg speelde of door mijn schilderijen, ik weet het niet, maar het was elk jaar weer een drukte van belang. Honderden mensen kwamen langs en bleven lekker zitten om van alles te genieten. Een geweldige tijd.

Tijdens een van die Kunstfietsroutes kwam Anneke naar mij toe. Of ik schilderles gaf, vroeg ze. Nou, nee, dat deed ik niet. En dat was ik heel eerlijk gezegd ook helemaal niet van plan om te gaan doen. Het jaar daarop kwam ze weer en vroeg ze hetzelfde. Een vasthoudend type. Toen vertelde ik, eigenlijk om ervanaf te zijn: u201cAls jij 10 mensen bij elkaar krijgt, dan wil ik het wel overwegenu201d. Niet lang daarna belde ze mij op. Ze had er 10 bij elkaar. Wanneer ik wilde beginnen. Slik, daar had ik natuurlijk niet op gerekend. Maar wie A zegt moet ook B zeggen, dus zo kwam het dat wij de binnenbarg (de plek middenin de boerderij waar vroeger het hooi los werd opgeslagen) leegruimden, er grindtegels inlegden en provisorisch met een heel groot oranje zeil een plafond creu00eberden. Een Zibro Kamin kachel moest het geheel verwarmen. Een paar tl-lampen, zelfgemaakte schildertafels en een tuinslang voor het water maakten er een schilderruimte van.

En zo startte ik op een maandagavond met mijn schilderlessen. De eerste tijd verkleumde iedereen van de kou. Zou2019n boerderij is in de winter met een klein kacheltje natuurlijk niet warm te stoken. Ook hoopten wij maar dat het niet zou gaan regenen want het zeil was niet voldoende om de regen die door de gaten in het dak naar beneden kwam afdoende op te vangen. Pioniers waren het, die eerste 10 cursisten!

Van lieverlee werd de tegelvloer bedekt met tapijttegels afkomstig uit het Cirque du Soleil, het oranje zeil werd vervangen door een heus plafond en het kacheltje door een wat potenter exemplaar. Iets meer comfort zorgde voor nog meer schilderplezier.

Ook bleef het niet bij die ene groep maandagavond-pioniers. Er volgden ook op de dinsdagavond en de woensdagochtend een groep en uiteindelijk werd er ook nog een kinderschildergroep opgestart. Jarenlang, in soms iets wisselende samenstellingen werd er op deze manier in de boerderij geschilderd. Vriendschappen voor het leven werden er gesloten en menig traantje tijdens de koffie gelaten.

Uiteindelijk ging ik inkrimpen. Ik kreeg het drukker met mijn portretopdrachten en er moesten keuzes gemaakt worden. De maandagavondgroep en de kinderen bleven als laatste over. Met pijn in het hart moest ik uiteindelijk ook aan de kindergroep vertellen dat er een einde aan onze lessen kwam. De maandagavondgroep besloot zelf in afgeslankte vorm door te gaan, zonder begeleiding. Zij schilderen nu nog elke week in de boerderij. Met koffie en een versgebakken cake van mijn schoonmoeder.

Sinds dit jaar begon het weer te kriebelen en ben ik dan toch weer schilderles gaan geven. Niet in de boerderij, maar online. En ook niet meer algemene schilderles, maar echt portretschilderles.

Waarom online? Omdat online van nu is. Omdat je het kunt doen waar en wanneer je maar wilt. En omdat je de lessen kunt herhalen zo vaak als je wilt, waardoor ze enorm effectief zijn. Bovendien zijn de online lessen in combinatie met de besloten Facebookgroep (waar je als cursist toegang tot krijgt) ook nog eens supergezellig en inspirerend. Want iedereen is met hetzelfde bezig en iedereen weet waar je mee worstelt. Iedereen helpt elkaar, geeft tips en complimenten. Zodat je enorm gemotiveerd wordt en je werk naar een steeds hoger plan kunt tillen. Een groep met een gouden randje!

En waarom portretten? Omdat portretten mijn passie zijn. En omdat heel veel mensen portretten geweldig vinden. Maar ook omdat ik vind dat er wel wat meer sjeu in portretten mag zitten. Ze mogen wel wat losser geschilderd worden, levendiger vooral en sprankelender. Er zijn al genoeg van die saaie, keurig binnen de lijntjes gekleurde portretten. Ik vind dat je blij moet worden van een portret. En niet alleen blij van het ernaar kijken, maar ook blij van het doen! Want: Naar een portret dat met plezier is geschilderd, wordt ook met plezier gekeken!u00a0