Ik ben gek op het schilderen van kinderportretten. Beter gezegd: ik ben gek op kinderen. Zodra ze bij mij binnen stappen ben ik vaak al verliefd.

De een stapt stoer de drempel over. De ander verbergt zich eerst nog even achter papa of mama. Daar lees ik al een beetje uit af wat voor soort kind het is. Want net als bij “gewone-grote-mensen-portretten” vind ik het bij kinderportretten ook heel belangrijk om het karakter van het kind treffend op het doek te krijgen.

Mijn vriend en ik hebben door de kinderen die bij ons thuis komen zelfs onze favoriete “daar-heb-je-d’r-weer-zo-een” ontwikkeld.

Een “daar-heb-je-d’r-weer-zo-een” is meestal een meisje. Zo’n meisje dat met haar buikje naar voren vrijmoedig door het leven stapt en, en nu komt het: met een nonchalante zwaai haar pony met haar handje uit haar gezichtje veegt. Kun je het je voorstellen?

Ik heb gelukkig al heel wat “daar-heb-je-d’r-weer-zo-eens” mogen schilderen:).

Maar eigenlijk zijn alle kinderen leuk, ook de wat meer timide kleine mensjes. De kunst is om ze uit hun schulp te krijgen. Hoe minder aandacht je in het begin aan ze besteedt, hoe beter het vaak gaat. Als ze dan lekker aan een pakje appelsap en een koekje aan tafel zitten, komen ze vanzelf los. En als de fotograaf dan ook nog eens grapjes met ze uithaalt, is het soms zelfs nog een hele toer om ze een beetje koest te houden.

Wat ook kan helpen bij dit proces is om ze hun eigen knuffels mee te laten nemen. Dat voelt vaak toch een stuk veiliger dan zonder. Hoe leuk is het dan om die knuffel ook onderdeel te laten zijn van het te schilderen portret.

In het geval van Mees -op bijgaande foto- mochten zijn twee meest favoriete knuffels meedoen op het schilderij. Het schaap hield hij lekker zelf vast, de olifant hield ik achter hem omhoog. Natuurlijk heb ik mijzelf niet meegeschilderd;).

Al tijdens het fotograferen zag ik dat dat grijs-paarsige van de olifant het geweldig zou doen bij het felle oranje van zijn trui. Beide kleuren heb ik net ietsje meer aangezet om het effect nog iets duidelijker te maken. Die vrijheid heb je natuurlijk als portretschilder.

Het paarsige heb ik ook weer terug laten komen op andere plaatsen in het schilderij. Kijk maar eens in de lichte schaduwpartijen van het schaap. Maar ook in het haar van Mees, in het gezichtje en op diverse andere plekken. Het is heerlijk om op die manier te schilderen, ik laat mij gewoon leiden door wat ik zie en ik aarzel dan ook niet om kleuren die ik tegenkom her en der terug te laten komen. In het portret zelf, maar ook in de achtergrond. Naar mijn mening levert dat een mooie eenheid op.

De ontspannen, iets onderzoekende, nonchalante houding van Mees is essentieel in dit portret. Precies zoals hij is.

Als ik zo geïnspireerd word door onderwerp en kleuren, gaat het schilderen meestal superlekker en vlot.

Ik vind het een heerlijk schilderij geworden, precies zoals ik voor ogen had. Gelukkig was de opdrachtgever er ook mee in haar nopjes.