Gisteren was het weer zover. Esther kreeg voor de 4e keer een uitnodiging om aan het programma ‘Sterren op het Doek’ mee te doen.

Haar antwoord: ‘…en dat is 4’.

Natuurlijk is het leuk om te horen dat mensen, ’kunstkenners’, onder de indruk zijn van je werk en een beetje vleiend is het natuurlijk ook.

Maar Esther heeft niets met ‘exposure’ en ze hoeft ook niet zo nodig ‘op televisie’. Behalve dan voor ‘Help, mijn man is klusser’, maar waarschijnlijk omdat ze John Williams leuk vindt, wat voor mij als man/partner – zonder jalouzie-gevoelens – dan weer totaal onbegrijpelijk is.

Sterren op het doek…. Esther kijkt er nooit naar (ik ook niet) omdat ze het gewoon niet zo’n leuk programma vindt.

Als het programma met een nieuwe presentator aan komt zetten – jullie raden al wie ik bedoel – zou ze misschien vaker op NPO-2 overschakelen, vrees ik.

Misschien ligt het eraan dat Es dan op vaste tijden zou moeten schilderen en dat zie ik Esther in haar eigen atelier nooit doen.

Portretschilderen is voor haar de ziel van de persoon op het doek brengen en daarvoor moeten het gevoel en de stemming kloppen.

Ik denk dat zelfs dat een nieuwe presentator van het programma, jullie raden het al (…), dat niet zou kunnen veranderen.

Voor alle duidelijkheid:

Esther kraakt het programma nooit af. Een aantal vrienden van ons kijkt er graag naar en vragen ook wel eens: ‘Is dat niets voor jou?’

Haar antwoord is altijd hetzelfde: ‘Nee, niet echt, behalve als….’, jullie raden het al;).

Esther is van plan om een nieuw, groter atelier te laten bouwen met licht uit het noorden.

En gewoon, nieuw! Er hoeft dus niet geklust te worden!!!

Een fijne, zonnige lentedag toegewenst,

Jürgen.

Ruimte!

Hoe ruimte in je hoofd kan leiden tot mooie schilderijen…

Een paar weken geleden ben ik ‘in retraite’ geweest. Gewoon, een weekje in een klooster.

Ik zeg ‘gewoon’, maar eerlijk gezegd vond ik het vooraf best een dingetje. Het woord alleen al: ‘retraite’. Best zweverig. Echt iets dat je doet als je goed in de knoei zit, dacht ik altijd. Of alleen iets voor linksgedraaide yoghurt-types.

Dat blijkt echter geenszins het geval te zijn. Er lopen daar ook heel gewone mensen rond. En onder die groep schaar ik mij voor het gemak ook maar even.

Dat een weekje in stilte leven, zonder telefoon, zonder televisie, zelfs zonder boek, zo ontzettend veel moois op kan leveren.

Meedoen met het dagritme van het klooster, leren te leven volgens de regels van Benedictus.

Wat heeft het mij opgeleverd?

Onder andere door het volgen van een min of meer strak dagritme (07.00 uur opstaan, 08.00 uur mediteren, 08.30 uur ontbijt, 09.30 uur schilderen, 12.30 uur lunch etc) blijk ik niet alleen veel meer rust en ruimte in mijn hoofd te hebben, maar ook veel productiever te zijn.

Onvoorstelbaar.

Daar waar ik voorheen aan het eind van de dag gefrustreerd kon verzuchten: ‘Wéér niet geschilderd…!’, heb ik nu aan het eind van de dag een gevoel van voldoening. Écht! Gewoon bijna niet te geloven.

Dus aan iedereen die ook steeds maar niet aan schilderen toekomt zou ik zeggen: Verdiep je er eens in. Zo’n ander ritme.

Klinkt suf, ik weet het. Maar het WERKT!!

Op de foto hierboven een deel van een beeld van Mari Andriessen. Een (prachtige!) tentoonstelling van zijn werk is nog tot 20 maart 2023 te zien in het Verwey Museum in Haarlem.

Recente berichten