Portretten schilderen vind ik het mooiste dat er is. Begrijp mij niet verkeerd.

Maar soms wil je wel eens iets anders. Heb je weleens zin om iets te maken dat niet per se hoeft te lijken. Waarbij je geen opdrachtgever hebt die je in je nek voelt hijgen. Om iets te doen dat gewoon alle kanten op kan gaan. Waarbij niks moet en alles mag, dat werk.

Vanuit die behoefte ontstond bij mij het idee om paarden te gaan schilderen. In mijn jeugd was ik een paardenmeisje. Altijd op de manege. Poetsen, rijden, vegen. In die volgorde. Dag in dag uit. Een mooie tijd. Paarden waren mijn passie. Alhoewel die tijd ver achter mij ligt, word ik nog steeds warm als ik een mooi paard zie. De lijnen, de beweging, de dynamiek, geweldig. Het lag dus enigszins voor de hand om dit op het doek te willen gaan vastleggen.

Omdat ik ervan houd om in thema’s te werken, besloot ik dat het om polopaarden zou moeten gaan. Het spel, de ruiters en de bal voegden een extra dimensie toe. De kleding van de ruiters, de kleurige bandages, het buiten-zijn, de snelheid, allemaal dingen waarvan je als schilder én paardenliefhebber heel blij kunt worden.

Ik schilderde ze op veelal grote, naturel linnen doeken. Met zo min mogelijk probeerde ik zoveel mogelijk uit te drukken. Vlakken, vegen, lijnen en kleur. Vooral de dynamiek van het spel moest goed naar voren komen. Ik genoot ervan om ze te schilderen, ze stonden er zó op, ik vond het heerlijk om te doen en vond ze geweldig worden.

Anders dan bij het schilderen in opdracht, moest ik een manier zoeken om er kopers voor te vinden. Dat betekende dat ik ze zou moeten gaan exposeren. Ik zocht diverse locaties uit die hiervoor in aanmerking zouden kunnen komen.

Nog steeds moet ik erom lachen als ik eraan denk. Het was een ervaring om nooit te vergeten.

Het vond plaats in Den Bosch, in de Brabanthallen en het bestaat nog steeds, vernam ik onlangs: “Western Experience”. Aanstaand weekend vindt het voor de 24stekeer plaats, zo las ik. Via via werd ik erop geattendeerd, dát was “the place to be”, voor mij en mijn poloschilderijen! Allemaal mensen die van paarden hielden, van het buitenleven, van paardenspullen. En van paardenschilderijen.

Dus ik huurde een stand. Best duur, vond ik. Maar ja, je hoefde maar één schilderij te verkopen en je had de standhuur er alweer uit. We togen met een auto volgeladen naar Den Bosch. Zwarte doeken mee voor over de tafels, documentatiemappen, foto’s, prijskaartjes en rode stickers voor de verkochte werken. Ik had visitekaartjes laten drukken, een banner laten maken en ik leende een prachtige designvaas van een vriendin voor de bloemen op de tafel. Echt, het was gewoon helemaal áf!

Supertevreden keek ik naar mijn stand. Gewoon de allermooiste die erbij stond. Daar kon je niet omheen. Moe, maar met een goed gevoel vertrok ik ’s avonds laat naar huis.

De volgende dag toog ik voor dag en dauw met een vriendin weer naar Den Bosch. Januari, het was steenkoud. De stand was nog steeds prachtig. We namen achter de tafel plaats en waren er klaar voor.

Het zat ‘m niet in de hoeveelheid mensen. Met honderden dromden ze door de hallen. Het lag ook niet aan de locatie van de stand. We stonden prachtig centraal tussen het linedance-gebeuren en de “Wild West Horses”. Volgens mij kwam het ook niet door de schilderijen, die zagen er top uit, vond ik tenminste zelf.

De dag vorderde, we kregen het kouder en kouder. Mensen die langs de stand liepen begonnen we aan te spreken. Iemand moest toch wel iets willen kopen? Aan het eind van de middag kwam de langverwachte koper dan toch eindelijk. Een keurig echtpaar kocht het kleinste schilderijtje dat ertussen zat: “Zeeuws”, olieverf op linnen, 20×20 cm. Hadden we in elk geval de benzine van 2x naar Den Bosch eruit.

’s Avonds, door en door verkleumd, evalueerden we, zittend op onze plastic stoeltjes, met een glas wijn en patatje-mét onze dag. We concludeerden dat we misschien toch niet helemaal op onze plek waren bij Western Experience. Tussen de hoefijzersleutelhangers, paardennotitieblokjes, cowboyhoeden en leren armbandjes vielen we wel op. Maar niet in positieve zin, met onze schilderijen vanaf 1750 euro…