Als fervent voorstander van losse portretten, is “detaillering” altijd een aspect van mijn werk dat wat nadere uitleg behoeft.

Vaak wordt “los werken” verward met “slordig” of “grof” werken. Een misverstand! Daar heeft het echt helemaal niks mee te maken.

Met “los werken” bedoel ik: met zo min mogelijk zoveel mogelijk uitdrukken.

Het begint allemaal met je inleven in de persoon die je gaat schilderen. Wat is het voor mens? Wat heeft hij of zij voor uitstraling? Karakter, houding, kleuren, alles heeft invloed op dat wat je gaat maken.

De energie die je daarbij voelt ga je proberen over te brengen op je doek. Daarbij laat je je vrijelijk leiden door je gevoel. Ik weet het, makkelijk gezegd, maar oefening baart kunst:).

Voor mij betekent dit dat ik niet uren achter elkaar schilder. Ik schilder telkens vrij korte sessies, van maximaal 1 uur achter elkaar. Dat is voor mij de maximale tijd dat ik die energie vast kan houden. Op een dag kan ik wel meerdere sessies doen, net hoe het uitkomt.

Die sessies bestaan uit elkaar opvolgende schilderfases. Ik volg dezelfde fases zoals ik ze ook aan mijn cursisten leer. Dus begin ik met een opzet, dan een onderschildering, daarna de eerste opzet van de verfpartijen. Vervolgens het in elkaar werken van de partijen en daarna de detaillering.

En in al die fases probeer ik het gevoel en de energie voor het portret te behouden. Ik probeer zo weinig mogelijk te doen, maar wel genoeg om het effect te bereiken dat ik wil.

Met “effect” bedoel ik niet een “truukje”, maar daarmee heb ik het over de gelijkenis en de uitstraling van de geportretteerde.

Soms is het gewenste eindresultaat snel bereikt. Dan zit alles in het portret dat erin moet zitten. Of, veel beter gezegd, wat ik WIL dat erin zit. Een andere keer doe ik er veel langer over. Dat kan zijn omdat de gelijkenis er (nog) niet is, of omdat ik het geheel niet “lekker” genoeg geschilderd vind. In zo’n geval kan het zijn dat ik met een paar ferme partijen de hele boel weer nieuwe frisheid geef.

Op bijgaande foto kun je zien dat er soms heel veel gebeurt in zo’n portret. Veel toetsen, veel kleuren en soms ook best wel veel details. Maar toch houdt alles een losse indruk. Dit komt omdat niet ALLES is uitgewerkt/gedetailleerd. Er zijn partijen die nog te raden over laten, soms zelfs helemaal niet geschilderd zijn.

Ik streef altijd naar een fijn evenwicht tussen uitgewerkte en niet-uitgewerkte partijen.

En naar een goede combinatie van harde en zachte overgangen, als je mij een beetje kent – ook zo’n stokpaardje van me. Maar daarover meer in een volgende nieuwsbrief.