Op de stoep staat een vrouw van, zoals ze dat noemen, middelbare leeftijd. Een vrolijke uitstraling, een tikje onzeker. Ze stapt naar binnen en stelt zich voor.

Ik merk dat ze mij opneemt. Alsof ze wil weten wat voor vlees ze in de kuip heeft. 

Op zichzelf niks bijzonders, en ook wel logisch. Kunstenaars zijn toch raar volk, zo wordt vaak gedacht. 

Mijn huis is geen rovershol en ikzelf zie er volgens mij ook vrij normaal uit. Ik kan zelfs over van alles en nog wat praten. Allemaal erg geruststellend.

Haar blik ervaar ik echter meer onderzoekend dan normaal en dat maakt mij nieuwsgierig. 

Tijdens de koffie doet zij haar verhaal aan mij en De Grote Dott. Eerst over het heden, hoe haar leven er op dit moment uitziet en wat haar bezig houdt. Ze begint relaxter te worden. Ze vertelt over de weg naar een portret van zichzelf. Gevraagd door een kunstenaar op Curaçao die haar graag wilde portretteren en hoe dat uiteindelijk tot niets leidde. Hoe zij ervaren heeft dat iets dat zo leuk en verwachtingsvol begon, eindigde in een desillusie. 

Haar eerste terughoudendheid valt op zijn plek en ik begrijp dat ik, nog meer dan anders, haar vertrouwen moet winnen. 

Verder vragend begint zij over haar jeugd en haar leven daarna te vertellen. Ze ontspant steeds meer en ik zie achter de glimlach een beetje van haarzelf verschijnen. Als zij aankomt bij haar carrière als professioneel balletdanseres en choreografe zie ik opeens de passie in haar ogen verschijnen. Dat was wie zij was en wie zij, ondanks de jaren die daartussen liggen en een erfenis van lichamelijke ongemakken, nog steeds is. Ze vertelt over de muziek en de choreografieën en ik probeer een beeld te vinden om haar te portretteren. 

‘Dans voor mij’, vraagt De Grote Dott, in gedachten bij de foto’s die door hem gemaakt moeten worden. De vraag verrast mij ook. Onwennig probeert ze eraan te ontkomen. Ik zoek op Spotify Ravel op en uit de speakers beginnen de eerste maten van de Bolero te klinken. Ik schroef het volume iets op.  

Langzaam staat ze op, ik zie haar concentratie. Ze neemt een houding aan, het lichaam richt zich op, haar hoofd draait iets opzij en haar armen gaan omhoog. Als een wonder transformeert ze in de danseres die ze ooit was. De houdingen en bewegingen lijken nooit echt weggeweest. 

De blik in haar ogen verandert, ze komt helemaal in haar rol. We krijgen allebei kippenvel en de camera begint te klikken. Ik zie plotseling hoe ik haar wil vastleggen. In één beeld vroeger en nu gecombineerd. Een portret voor haar huidige man, voor wie haar ballet carrière alleen een verhaal is.

Het schilderproces verloopt soepel. De inspiratie op basis van herinnering en foto’s is ruim voorhanden. 

Haar jurk verleidt mij tot de achtergrondkleur, het naturel linnen mag in ruime mate aanwezig blijven. De beweging ontstaat vanzelf, iets geaccentueerd met wat lijnen. 

De houding zorgt voor kracht en dynamiek. Het strakke lijnenspel in de achtergrond inspireert mij tot de ballet barre. Last but not least de gezichtsuitdrukking, waar de concentratie en de ingehouden passie uitspringen.

Een half jaar later zitten De Grote Dott en ik bij hen thuis in de keuken. Het schilderij ligt ingepakt op tafel. We kletsen over van alles en nog wat, drinken wijn en eten hapjes.

Ik vertel het verhaal van het dansen, dat de man nog niet kent. 

Als ik het schilderij langzaam ontdoe van het inpakpapier, is de ontlading groot. 

Wat is het geweldig als een portret, waar je met zoveel liefde aan hebt gewerkt, ook zo goed en liefdevol wordt ontvangen. De man ziet zijn vrouw zoals hij haar nog niet kende en voor de vrouw is het een feest van herkenning. 

‘Ik voel mij vereerd dat je mij zo bijzonder en puur hebt geportretteerd. Dankjewel!’, staat in het Whatsapp bericht dat zij die avond stuurt.

We spreken af elkaar in de herfst weer te ontmoeten. Natuurlijk weer met een wijntje en een hapje.

.

Zou dansen ook voor mij iets zijn?

Hartelijke groet,

Esther