Blos

Het is iets met iets teers. Iets puurs. Iets fragiels. Ik weet het niet precies. De tranen springen in mijn ogen. Ik heb nog niet eerder zo’n mooie bruid gezien.

Eigenlijk gebeurt het bijna continu. Mijn blik valt ergens op en ik zie direct hoe het eruit zou zien als ik er een portret van zou schilderen. Man, vrouw, kind, jong, oud, mooi, lelijk, het doet er niet toe. Als jij ook portretten schildert dan herken je dit misschien wel. Het kan het gezicht zelf zijn, een gezichtsuitdrukking of een lichtval op een gezicht.

Niet alleen portretschilders hebben het, weet ik. Ook fotografen herkennen bijzondere beelden onmiddellijk. Ik denk dat we er een soort extra zintuig voor hebben.

Ik zou niet zonder kunnen. Het maakt de wereld om je heen zoveel completer. Hoe fijn is het om van zulke eenvoudige dingen te kunnen genieten? Je hebt er niets voor nodig dan je ogen. En dat extra zintuig dan.

Gisteren had ik het ook weer. Ik zat naar “Hunger Games” op Netflix te kijken, inmiddels de derde film die ik ervan zag. Voor de zoveelste keer werd mijn oog getroffen door het mooie gezicht van de hoofdrolspeelster Katniss Everdeen. De mooie, blanke huid, een subtiele blos omsloten door prachtige donkere krullen. De schitterende lichtval op het mooi gevormde gezichtje deed de rest. Dan wil ik aan de slag en bedenk ik hoe ik haar zou willen schilderen.

Veel verder dan het bedenken kom ik heel eerlijk gezegd tegenwoordig meestal niet. Natuurlijk zit het wel in mijn hoofd en wacht het op het moment dat ik er eindelijk wél aan toekom om mijn dromen uit te voeren. Inmiddels zitten er zoveel plannen in mijn hoofd, dat ik hoop dat ik nog een lang leven vóór mij heb.

Er was een tijd dat ik mijn dromen wél heb uitgevoerd. Zo heb ik ooit bedacht dat ik tieners wilde gaan schilderen. Mijn eigen dochters hadden toen die leeftijd en ik werd getriggerd door de vaak prachtige uitstraling van hen en hun vrienden en vriendinnen. Iets dat alleen kinderen van die leeftijd hebben, tussen kind- en volwassen-zijn in.

Ik vatte al snel de koe bij de horens en vroeg aan een aantal vrienden en vriendinnen van mijn dochters of ik een portret van hen mocht schilderen. Zo ontstond mijn serie “2010-ers”. Wat heb ik ervan genoten om ze te portretteren. Allemaal zo verschillend, maar ook allemaal weer met iets gemeenschappelijks, heel bijzonder.

Het gezicht van Katniss Everdeen, deed mij denken aan één van de geportretteerde “2010-ers”: Renate. Een prachtig, echt Hollands meisje. Een lelieblanke huid, blond haar en diezelfde mooie blos. Geboren en getogen in ons kleine dorp. Het is alweer bijna 10 jaar geleden dat ik haar heb geschilderd.  Wat is er veel gebeurd in die tijd. Van het jonge, soms wat onzekere meisje op het schilderij, is ze uitgegroeid tot een prachtige, volwassen en zelfverzekerde jonge vrouw. Haar vader veel te jong verloren, haar studie afgerond en alweer een aantal jaren een serieuze baan. Samen met haar vriend een huis gekocht in de stad.

Mijn dochter stuurde mij een paar dagen geleden een stel foto’s en een filmpje van de bruiloft van Renate, de eerste van mijn dochter’s vriendinnen die trouwt. Het blonde haar prachtig ingevlochten, het kant van de schitterende, eenvoudige bruidsjurk omvatte haar tengere lichaam op een heel bijzondere manier. Haar intens gelukkige gezichtje straalt. Het raakt mij.

De huwelijksreis brengt haar naar Thailand. Straks gaat ze voor een aantal jaren, samen met haar kersverse man naar Amerika. Een grote, volgende stap in haar jonge leven.

Ik denk aan haar vader en aan mijn eigen dochters. Ik denk aan mijn eigen leven en aan hoe snel de tijd gaat en ik begin weer te dromen.