Voor de meeste mensen is schilderen een hobby, dat in de allereerste plaats. Wat is een hobby eigenlijk? Dit zegt Wikipedia erover:
Onder een “hobby” wordt in het algemeen een ontspannende activiteit verstaan die men in zijn vrije tijd uitoefent en die men graag doet.
Hobby’s worden uitgeoefend uit interesse en voor het plezier, niet als betaald werk. Voorbeelden zijn het verzamelen van bijvoorbeeld postzegels of het beoefenen van een sport. Het praktiseren van een hobby kan leiden tot een aanzienlijke kennis, ervaring en vaardigheid. Persoonlijke voldoening staat echter voorop.
Het beoefenen van een hobby kan een kalmerend en therapeutisch effect hebben. Een hobby kan ook uit de hand lopen en een obsessie vormen.
Ik denk dat bovenstaande met betrekking tot het (portret)schilderen voor heel veel van mijn cursisten ook precies zo opgaat. De één ziet het als pure ontspanning, de ander kan er niet meer van slapen. En alles daartussenin.
Voor een aantal cursisten wordt het echter steeds minder alleen maar een hobby. Als mensen in je omgeving zien hoe aardig jij kunt portretschilderen, dan ligt al heel snel de vraag op hun lippen of jij misschien een van hun kinderen zou willen schilderen, of een overleden tante of dat leuke neefje. Daar willen ze dan vaak best nog voor betalen ook.
Natuurlijk voel je je gevleid, logisch. Hoe geweldig is het immers als men het prachtig vindt wat jij maakt. Dat ze daar zelfs geld voor willen betalen, is het ultieme bewijs dat ze je werk geweldig vinden. Wil niet iedereen dat?
Als het allemaal zó simpel was, dan was het leven geweldig. Helaas weet ik uit eigen ervaring, maar ook door verhalen van mijn cursisten, dat het vaak net iets genuanceerder is.
Eigenlijk begint het al vóór het in opdracht schilderen. Al van toen het nog gewoon hobby was.
Je bent heerlijk bezig met een portret. Je hebt er zin in, je bent geïnspireerd. Je weet precies wat je wil, hoe het worden moet. De opzet staat er al snel lekker op. Gaandeweg het proces moet je sommige dingen bijstellen. Die neus wil maar niet lukken. Het haar krijg je niet zo luchtig als je bedacht had. En dat ene oog, dat kijkt je nog steeds niet goed aan. Oké, die achtergrond is wel aardig, maar is het niet te druk? Of te saai? Of te licht? Of te donker?
De twijfel slaat toe. Wordt het eigenlijk überhaupt wel wat?
Je man kijkt er ook naar en zegt dat het lijkt of de mond niet helemaal klopt. Huh? Die was toch juist nou net zo goed gelukt? Toch ook je dochter nog maar even vragen. Die zegt dat ze het nog niet zo goed vindt lijken…
Totale verwarring.
Je besluit het portret aan je medecursisten te laten zien. Je krijgt feedback. Je krijgt van mensen die met hetzelfde als jij bezig zijn, tips om je portret te verbeteren. Ze vertellen je waar je wat meer toon moet schilderen. Wat er niet helemaal klopt aan de neus. En hoe je dat kunt aanpassen.
Je gaat weer aan de slag. Je brengt verbeteringen aan en ziet het portret steeds beter worden. Je wordt weer blij. En trots.
Je plaatst het portret weer in de groep. Door de een word je geprezen. Een ander vindt het “wel aardig” geworden…
En dan, na enige tijd, is het opeens geen hobby meer. Dan ben je opeens in opdracht aan het schilderen. Ineens heb je niet meer alleen met je eigen verwachtingen te maken, maar ook met die van je opdrachtgevers. Met alle consequenties van dien…
Halleluja!
Mijn worsteling is soortgelijk. Ik word gevraagd voor een interview. Superleuk. Ze vinden mijn verhaal interessant. Dat vind ik zelf ook. Niet alleen omdat het succesvol is, maar vooral omdat mijn cursus voor zoveel mensen zoveel betekent. Het therapeutische deel van de hobby. Hoe waardevol is dat?
Alsof het nog niet genoeg is zo, nodigen ze me ook nog eens uit om mee te doen aan een programma over portretschilderen op televisie. Het voelt als een compliment. Als een kans. Het succes lacht me toe…
Ergens begint er iets te knagen. Waar was ik zelf ook alweer? Wat is er overgebleven van die allereerste passie? Die passie van het schilderen van portretten. Dat waar ik zo blij van werd. Waar is het gebleven?
Lieve Ester, wat word er een druk op je gelegd…ik kan me voorstellen dat je blij word van al die erkenning van je werk, je maakt zoveel mensen gelukkig met je lessen(mij in elk geval wel!) maar het plezier in het schilderen moet het belangrijkste blijven…goede keuzes maken is moeilijk…succes heb je in elk geval!
Di. 19 februari. Reactie op blog van Esther.
Wat jij schrijft is precies waar ik mee worstel daarom vind ik je blog ook zo goed.
Het legt precies de vinger op de “zere plek”.
Ook ik heb plannen om opdrachten te willen doen ter aanvulling op ons pensioen. Door omstandigheden als te hoge werkdruk en gezondheid zijn wij beide met vervroegd pensioen gegaan met alle consequenties van dien. Ik zou als lifecoach met mijn hbo mw diploma als basis een praktijk beginnen en het inkomen zou een aanvulling zijn op ons pensioen. Helaas duurde de genezing van mijn burn out langer dan ik verwacht had en heb het plan in de ijskast gezet.
Bij wijze van therapie begon ik weer met schilderen. Vooral het meditatieve en creatieve aspect sprak mij enorm aan. Toen had ik zoiets van zou ik hier geen geld mee kunnen verdienen?
Mijn echtgenote vindt het geen goed idee,zij herinnert mij aan de tijd dat ik zeer succesvol meubels voor anderen maakte. Wat begon als een leuke hobby werd opeens keihard werken.
Wat bleef er over om mijn droom waar te maken,je hart volgen etc etc.
Alles moest wijken om die opdrachten af te krijgen dan heb ik het nog niet eens over dat in mijn ogen het meubel nooit goed genoeg was. Vreemd genoeg nooit klachten gehad.
Toen kwam het moment dat mijn vrouw zei; als dit de toekomst wordt dan heb ik geen leuk leven meer. Ik begreep de hint en ben er mee gestopt. Gelukkig kon ik toen mijn baan als ambtenaar weer oppakken. Daarom begrijp ik je heel goed Esther. Als hobby werk wordt gaan er andere zaken spelen en voordat je het weet zit je weer in de dezelfde situatie als toen je nog een gewone baan had.
Ik heb nu geleerd dat geld en waardering mij echt niet gelukkiger maakt.
Wijze lessen, dat zijn het.
En zoals je begon: Blijf bij jezelf.
Er is altijd iets te verbeteren, of weg te laten.
Wanneer de opmerking om iets te veranderen, ook bij jou/jullie de snaar raakt, dan kan je er nog eens over nadenken.
Dank je voor deze wijze les
wat ontzettend fijn dat je onderwerp beschrijft. Ik sta helemaal aan het begin en voor mij is het zeker therapeutisch. Ik heb een heftig jaar achter de rug en moet leren leven met een aantal lichamelijke beperkingen. Ik deel mijn vorderingen met mensen om mij heen, leuke lieve reacties echt top. Maar nu komt de druk en puch, doe er iets mee….enz. en dat wil ik helemaal nog niet, ik geniet van het vrijblijvende en schilderen van de portretten die ik zelf heel leuk en spannend vind. en mensen vergeten voor het gemak dat er ongelofelijk veel tijd in een portretje zit. die tijd is best kostbaar.
Wow Esther, wat een mooie aanbiedingen. Het succes lacht je inderdaad toe en dat verbaast me niks. Ik wens je veel wijsheid toe. Het is geweldig om een passie te hebben en het zou zonde zijn als die ondergesneeuwd raakt. Daarin zit het ware geluk hè ?
Keuzes maken blijft moeilijk en de wereld daar buiten is hard, denk goed na over wat je zou willen.
Wil je een publiek figuur worden……. kun je tegen de gekte van het geregiseerd worden,, natuurlijk wil je zoveel mogelijk mensen bereiken om het plezier in het schilderen over te dragen en je zou het kunnen ook.
Of je nog aan je passie toekomt is de vraag…… voor mij persoonlijk telt, alles wat “MOET” is minder leuk.
Ik hoop dat je kiest voor dat wat je blij maakt wat die keuze dan ook mag zijn, ik wens je veel wijsheid toe
Volg je hart ……. pak het goed in en zorg dat het niet teveel beschadigd wordt, verlies niet je talent en het plezier in wat je doet.
Liefs, Ans
Wow wat een herkenning in deze blog en reacties…
Bij jezelf blijven is een levenslang leerproces voor ons mensen vermoed ik.
Dikke liefs voor jou topper, jij geeft mij weer doorzicht!
Ingrid
je zegt het zelf Esther,blijf bij jezelf en pak aan wat je leuk vind en aan kunt
maar……blijf alles leuk vinden want het plezier in je werk is terug te zien in je schilderwerk
haast of stress zou niets toevoegen he
lieve groetjes
Lieve Esther,
Wat heb jij dit weer mooi op papier gezet
Ga door zoals je bezig bent.
Volg je gevoel en blijf bij je zelf ,verder niks meer aan toe te voegen alles is al gezegd.
Heel veel liefs Nelie.
Hoi Esther. Dank voor dit o zo herkenbare stukje! De laatste tijd krijg ik heel vaak over mijn portretten te horen: wat mooi, daar “moet je wat mee doen”!! Hoezo dan , denk ik. Dat doe ik nu toch al ? Ik ben “gewoon” een amateur en heb er veel plezier in. En dat wil ik graag zo houden.
Prachtig verwoord Esther
Hoe belangrijk is het om heel dicht bij jezelf te blijven, maar ook hoe moeilijk is dat. Je passie, die je ook nog eens doorgeeft aan anderen. Die anderen bereikt om dat ze zien wat zo mooi is.
Gisteren kreeg ik een compliment, van een oudere man, die zelf als hobby aquarelleren had en daar ook als hobby nog les in heeft gegeven. Hij zei: je hebt je carrière misgelopen. Wat voelde dat goed! Ik weet ook, dat ik niets misgelopen heb. Het is nu gekomen, ik geniet er nu van. Het geeft me nu zoveel!
Het belangrijkste is om heel dicht bij jezelf te blijven! Je weet het antwoord zelf het allerbeste. Van daaruit keuzes maken is goed. Geweldig dat je gevraagd bent.
Succes met het maken van een keuze.
Inderdaad volg je hart❣️
Wat moedig Esther, om met je persoonlijke verhaal naar buiten te treden. Voor mij een herkenbaar proces waar je nu in zit. Je grbruikt het woord passie en zet boven het schrijven het schilderij van een bevlogen musicus. Hij is er vol in gegaan omvoor zijn passie te leven. We kennen, denk ik allemaal zijn verhaal. Zij die hem lief zijn ziet hij weinig. Passie vraagt offers. Wil je dat? Hoever gaat mijn talent. Ik lig inderdaad nu al regelmatig wakker omdat ik wil dat het goed is en ook graag dat compliment wil horen. Bijzonder nu, met het op weg gaan met jouw cursus mijn kleindochter geschilderd te hebben, geniet ik mateloos van het eindresultaat. Terwijl het gelaat zeker niet los is geschilderd en toch als ik op mijn atelier kom, dan maakt het me blij. Dat wil ik blijven voelen. Het stimuleren en complimentjes geven doen we al bij hele kleine kinderen. Bij het zetten van hun eerste stapjes roepen we, “ goed zo” . Het hoort bij ons leven, het stimuleert, activeert, motiveert. Maar…. waar liggen mijn grenzen en waar word ik blij van. Mijn vader zei altijd,” bij twijfel niet inhalen”.
Ik wens je wijsheid en moed toe maar ook geloof in je eigen kunnen. Dank voor je delen. Het zet ons aan het denken.
Hallo Esther
Ja, vrijheid gaat voor alles. Bij het programma heb ik aan je gedacht?! Omdat je een leuke persoonlijkheid hebt/ben. Het heerlijke van dichtbij je zelf zijn, dat je meer en meer leert te ontspannen en dat is echt alles waard. Veel succes….. oh nee, dat hoeft ook al niet meer, heerlijk.. toch….groetjes
Dat je kan schilderen is een feit. Dat je kan schrijven ook. Dat je plezier hebt in lesgeven ook. Maar je echte passie is het schilderen zelf, ik hoor dat in je manier van vertellen bij het lesgeven. Succesvol ben je zeker, veel cursisten mogen noteren. En dan nu een volgende stap maken?? inderdaad een eer en een uitdaging, de vraag is ,hoe ambitieus ben je? Moeilijke beslissing hoor. Voor ons cursisten zou het betekenen, wij hebben destijds nog les gehad van deze beroemde kunstschilderes. 😉
Is het wel een volgende stap? Je bent een sprankelend professioneel portretschilder en je hebt een verdomd goede cursus gemaakt, qua opzet en uitwerking, met je passie als drijfveer; meer dan alleen verschaffing van inkomen, geef je ook motivatie en nieuwe doelen aan anderen.
Waar is je passie gebleven, vraag je je af. Schilder je zelf dan niet meer Esther? Ik dacht toch van wel. Onze hersens zijn zo dol op drama, één interview en een programma en ze slaan lekker op hol. Succes en gewild zijn is heerlijke voeding voor het ego! En die wil altijd meer, daarvan raakt je weg van jezelf. Heb je echt wat te vertellen, vanuit je passie, go for it, dan ben je er altijd zelf bij. En ja, je hart wijst de richting, die je verstand in woorden vat! Maak er geen halszaak van,.
NB Welke kleuren zou je dat interview geven en het programma? ?
Dag Esther
Dankjewel voor je verhalen, waar ik erg van geniet.
Ik wens je veel wijsheid bij het kiezen van de voor jou juiste weg.
Ik ben in ieder geval enorm trots op je en ontzettend blij met de cursus, de face-book groep en alle tips daarbij.
Met vriendelijke groet
Marleen
Lieve mensen, heel hartelijk dank voor jullie fijne reacties. Zo waardevol. Ik volg mijn hart❤️